Kind(s)

Porselein, metalen kettinkje (2019-2020), 50 x 70 cm.

Mijn 98-jarige oma met een linnen servet, als slab om haar nek. Genietend van de verschillende gangen. Bij het toetje schuift de chocoladesaus door een worsteling tussen lavacakeje en lepeltje zo op het tafellaken. Ze sprak de woorden: ‘Ik word toch niet kinds?’.  

Geconfronteerd met haar eigen hulpeloosheid, klonk in deze ene zin haar angst door. De fiere, sterke vrouw die bang is om de controle te verliezen. Controle over haar fysiek, maar vooral ook de controle over haar hoofd. 

Zoals het leven van een kind begint in afhankelijkheid en een slabbetje vanzelfsprekend wordt omgeknoopt, zo volgt ook de laatste levensfase. Weer even kind.