Mater Nostra 

Porselein, katoendraad, natuurlijke verfstoffen, foto’s, plexiglas, RVS (2018) 55 x 110 cm

De oma van mijn man, haar lippen samengeperst tot een smalle lijn.  Haar handen, gevormd door hard werken, rustend in haar schoot. 

Ze overleed en ik erfde een doos vol met knopen, knopen die zij bewaard had. Ze bewaarde ze om ooit te gebruiken, niet wetend wanneer dat moment zou komen, maar ze waren te kostbaar om weg te gooien. Elke knoop aangeraakt door haar handen, waardevol bevonden,  uitgekozen en bewaard. 

In stilte zwijgend, haar vertrouwde houding. Ze sprak alleen woorden die noodzakelijk waren. Wat ligt er achter haar façade, wat houdt haar stem binnen? Is het een tijdperk waarin geheimen niet in het licht mochten komen? Waar er acceptatie is van het harde leven zoals dat op haar pad kwam? Of is er verstilling in de stilte, schoonheid in het onuitgesprokene? Wanneer werd haar stem tot zwijgen gebracht?